ΑΠΟΨΗ για το βιβλίο "Να ο πατερας σου Βαγγελάκη", Μαρία Χανιώτου, εκδόσεις Ωκεανος, με την ματιά της ΜΑΡΙΑΣ ΠΡΙΝΑΡΗ ΚΑΡΚΑΒΑΤΣΑΚΗ

   Με την ευχή, να μην ξανασυμβούν όσα θα διαβάσετε!!!! Και...να εχετε την δύναμη και το σθένος των ηρώων μου.
    Αυτά ειναι τα λόγια που μου έχει γράψει η Μαρία στην αφιέρωσή της στο βιβλίο ΄΄Να ο πατέρας σου Βαγγελάκη΄΄. Αυτά τα λόγια από μόνα τους ειναι ικανά να σε κάνουν να καταλάβεις πως στα χέρια σου κρατάς ένα βιβλίο δυνατό, ξεχωριστό! Όχι, δεν ειναι το πρώτο βιβλίο που μιλάει για εκείνα τα δύσκολα χρόνια που προηγήθηκαν της Γερμανικης κατοχής στον τόπο μας, τα ακόμα πιο δυσκολα και μαρτυρικά που ακολούθησαν όταν οι κατακτητές πάτησαν την πατρίδα μας... Και βέβαια δεν είναι το πρώτο βιβλίο που θα διαβάσει κανείς για τα μαύρα εκείνα χρόνια που ακολούθησαν, τα βαμμένα με αίμα αδελφικό, αφού φρόντισαν οι ΄΄φίλοι ΄΄ και οι ΄΄προστάτες΄΄ μας να σπείρουν τον καρπό του μίσους πισω τους! Εκείνος ο καρπός δυστυχώς κάρπισε στις ψυχές και στα μυαλά εκείνων που αγαπούσαν μια εξουσία άρρωστη κι αντί να βοηθήσουν τον συμπατριώτη και τον συγχωριανό, ακόμα και τον αδελφό να περιποιηθεί τις πληγές που άφησαν στο κορμί και στην ψυχή του οι κατακτητές, βάλθηκαν να του ανοίξουν κι άλλες πιο βαθιές και κακοφόρμισαν... και ακολούθησαν χρόνια πέτρινα και μαύρα...
    Τούτο το βιβλίο όμως, είναι διαφορετικό! Είναι η αληθινή ιστορία κάποιων ανθρώπων , με δύναμη και σθένος όπως γράφει η Μαρία στην αφιέρωσή της, ανθρώπων που πάλεψαν, που έπεσαν κάτω χτυπημένοι από δεινά, μα πάντα είχαν τη δύναμη να συνεχίσουν. Εγώ όμως, δεν θέλω να μιλήσω περισσότερο για την ιστορία που αναπτύσεται στο βιβλίο. Άλλωστε, προτιμώ να το διαβάσετε και να ταξιδέψετε στο χρόνο και στην ιστορία. Θέλω να πω μόνο για τα συναισθήματα που μου γέννησε διαβάζοντάς το.
    Η Μαρία δεν γράφει για να κάνει εντύπωση, με μια γραφή που θα χρειαζόταν ίσως να ξαναδιαβάσει κανείς μια πρόταση για να καταλάβει, τι λέει. Γράφει έτσι όπως θα μιλούσαν οι ήρωες του βιβλίου αυτού, σεβόμενη τις ιστορίες τους και την γλώσσα τους. Κατέχοντας όμως καλά την τέχνη του λόγου και της γραφής, καταφέρνει να είναι ένα πλούσιο λογοτεχνικό κείμενο. Γράφει έτσι όπως μου διηγιόταν κάποτε ο πατέρας μου παρόμοιες ιστορίες! Κι όμως, είναι από τα πιο καλογραμμένα βιβλία που έχω διαβάσει! Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω τις γνωστές εκφράσεις που χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να πουμε καλά λόγια για τον τρόπο γραφής ενός συγγραφέα.                
   Διαβάζοντας το βιβλίο, βλέπεις, ακούς, μυρίζεις, πονάς κλαίς, και τόσα άλλα!  Όμως ναι, η γραφή της Μαρίας είναι τόσο δυνατή και ζωντανή που μου έβγαλε όλα αυτά τα συναισθήματα, που νόμιζα ότι καμιά διήγηση δεν θα μπορούσε ποτέ ξανά να μου δημιουργήσει, μετά από τις διηγήσεις του πατέρα μου, του παππού μου.... έχει πάρει χρώματα η συγγραφέας και έχει ζωγραφίσει την αγάπη μέσα στο μαύρο φόντο του πολέμου , της πείνας και της φτώχειας! Έχει πάρει κλωστή και βελόνα κι έχει κεντήσει την ομορφιά του λαού αυτού του πολύπαθου, που έχει μάθει να μην το βάζει κάτω ποτέ! Πήρε λέξη-λέξη τις ιστορίες εκείνες που κάποιοοι άνθρωποι της διηγήθηκαν, τις κράτησε φυλαχτό, κι όταν έφτασε η ώρα , τις έκανε μελάνι , τις έβαλε στην αριστοτεχνική πένα της κι έγραψε! Έγραψε λογοτεχνία και ιστορία! Έγραψες και στην καρδιά μου Μαρία! Με ταξίδεψες πίσω στο χρόνο, με έκανες να θυμηθώ και να ακούσω φωνές αγαπημένες να μου λένε ιστορίες..... Τα δάκρυα, τις περισσότερες φορές είναι λύτρωση! Τελειώνοντας την ανάγνωση αυτού του βιβλίου, αισθάνθηκα λυτρωμένη και μια μικρή ελπίδα γεννήθηκε στην καρδιά μου.... είμαστε ένας λαός παράξενος αλλά και δυνατός! Πάντα θα τα καταφέρνουμε, έτσι σαν τους ήρωες της Μαρίας!

 ΒΡΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ!

 ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

 Οκτώβρης του 1922 ήταν, όταν ο Βαγγέλης άκουσε τη φράση: «Νά ο πατέρας σου Βαγγελάκη!»
   Οκτώβρης του 1923 ήταν, όταν η μάνα του έφερνε στο κόσμο άλλο ένα αγόρι. Οκτώβρης επίσης, όταν ο τοκογλύφος απειλούσε πως θα τους πετάξει έξω από το σπίτι, φέρνοντας στην καρδιά τους την απελπισία.
   Οκτώβρης του 1929, όταν δεν θα μπορούσε να πάει σχολείο, όσο κι αν το λαχταρούσε, αλλά θα τον πουλούσαν αναγκαστικά σε έναν τσοπάνη στο Καμάρι για τριακόσιες δραχμές τον μήνα, και ένα φόρτωμα σιτάρι… για την επιβίωση...
   Οκτώβρης ήταν ο μήνας των μεγάλων δυστυχιών του, μήνας επίφοβος... Στις είκοσι οκτώ Οκτωβρίου του 1940 στρατολογήθηκε για τον πόλεμο με τους Ιταλούς.
   12 Οκτώβρη 1944 έφυγαν οι Γερμανοί από την Αθήνα. Μα τότε άρχισε μια νέα περιπέτεια. Τη χαρά της  απελευθέρωσης διαδέχτηκαν νέα δεινά, αδελφικό αιματοκύλισμα, οδυρμός… Κι όμως, ο Βαγγέλης, στο πρόσωπο της γλυκιάς Αντωνίας θα βρει την ελπίδα και τη συναισθηματική  θαλπωρή που πάντα του έλειψε, θα μάθει να μη φοβάται αυτόν τον πικρό μήνα Οκτώβρη της δύσκολης ζωής του.  Η Αντωνία θα τον περάσει από την πύλη του φόβου, στα λιβάδια της αγάπης, της ελπίδας, της χαράς...